Het systeem om het kind heen
Al een tijd lang wilde ik ook graag kindercoach worden. Kinderen helpen die niet lekker gaan op school. Even niet zo goed in hun vel zitten. Maar tegenwoordig ga ik mij steeds meer afvragen of dit de manier is. Want waar komt dit dan door, waardoor een kind niet lekker gaat? Ik ben steeds nieuwsgieriger naar het systeem om het kind heen.
Moet het kind wel geholpen worden. Is er überhaupt iets mis met het kind? Of laat het kind ons alleen maar zien waar het echt om draait? Verwachten we gewoon niet te veel van ze? Worden ze eigenlijk niet steeds geremd in wat ze het liefste doen. Nieuwsgierig zijn, verwonderen, genieten. Kunnen ze dat nog wel genoeg in deze tijd? Is daar ruimte voor op school bijvoorbeeld? Of gaan ze elke dag weer mee in een eeuwenoud onderwijssysteem, waar het veelal nog draait om leren met het hoofd. Toetsen. Prestaties meten. Gaat het nog wel om het kind met zijn of haar unieke talenten en gaven en dat wat het kind authentiek maakt?
Spelen in vrijheid
Spelen in vrijheid, leren van bijvoorbeeld het bouwen van een zandkasteel op het strand, in het zonnetje met vriendjes. Diertjes knuffelen. Slakken zoeken, Naar buiten, ontdekken, maar dan alles in het echie. Real life teaching. Geen boekje voor nodig. Met motivatie van binnen uit. Hoe mooi is dat
Waar zijn we toch mee bezig?
Soms denk ik echt wel eens, waar zijn we toch mee bezig. Mag het niet een keertje een klein beetje anders? Mogen we niet gewoon weer ruimte om weer naar het kind te gaan kijken en naar wat het kind van nu nodig heeft? Past dat wat we al zo lang doen nog wel? Mag het wat lichter?
Mag het wat lichter?
Het is soms super lastig om in een volle klas om
Ieder kind precies te geven wat het nodig heeft. Het rooster is vol. Er moeten doelen behaald worden. Landelijk wordt er van alles verwacht. Er zijn vaste toetsmomenten.
Maar toch ….. ik zie gewoon dat kinderen van nu, naast de basiskennis, ook iets anders van ons vragen.
Wat kunnen wij tegenwoordig van onze kinderen leren ipv andersom ?
Geef een reactie